„Maria Tunicka Conductor” -> na amazon.com jest też ebook

Nawet nie wiedziałam,  ja operuję jej kopią sprzed druku jeszcze. Jestem na 25 stronie i muszę robić pauzy, bo to bardzo mocne rzeczy. Maria bardzo chciała, by ukazała się też polska wersja, ale nie tłumaczenie i żeby ja jej spisała wspomnienia. Ale znów były przeszkody, Covid etc. Live is brutal and short... 

Odtrułem się po p. Wielomskiej. Plus 

A dziękuję :) Szkoda czasu na frustracje

Co  za  wyjatkowe  kobiety  i  historie,...

...  az  mnie  zatkalo  !!!

Tyle  kapitalnych  zdarzen  w  moim  zyciu  mi  sie  przypomnialo...  kiedys  w  Dinard  na  proszonym  przyjeciu  ,,wrabalam,,  60  swiezutkich,  niedawno  co  zlowionych  ostryg,  takich  -  numerek  w  numerek  3  i  4  -  przepysznych,  smak  i  zapach  z  nich  zostanie  ze  mna  do  konca  mojego.

No  i  nasz,  niezapomniany  rejs  po  Adriatyku,  tez  mi  sie  przypomnial,...  za  ktorym  tesknie  i  ciagle  licze,  ze  sie  jeszcze  kiedys  przydarzy,...

...  a  poza  tym,  prosze,  nie  zastanawiaj  sie,  TYLKO  juz  przygotowuj  do  opublikowania  na  SN  2  czesc  historii  siostr  Tunickich.  

A  kto  wie  -  moze  nawet  3  czesc.

Fantastyczny  wpis,...  dzieki,  

60 sztuk?! WOW! To już nadawałabyś się na youtuberkę i miliony obserwujących :) 

O  rany,...

...  juz  sie  nie  moge  doczekac  !!!

To przyswoiłaś na raz ilość cynku na całe życie chyba, hehe :)) No i już nie pytam, co było potem, bo taka góra afrodyzjaka to nie przelewki :-o

Masz  racje,...

...  lepiej  nie  pytaj,  prosze  !!!

Bo  ostrygi,  plus  do  tego  lampka  bialego,  dobrego  wina,...  no,  cos  w  tym,  jednak,  jest.    

Roman Żaba też jest herbu Kościesza, więc to chyba musi być rodzina. Matka je zawsze broniła, choć nie udawało jej się obronić przed biciem dziewczynek - dostawły regularne cięgi, znam to z opoweści Krystyny, a teraz i z książki Marii. Raz jednak, kiedy przyszła wieść, że z ojcem, czyli Cezarym Żabą jest źle, postawiła się mężowi i mimo jego protestów zaprzęgła furmankę i pojechała z dziewczynkami do dziadka do Pińska. To był dla nich „szok kulturowy" - nagle trafiły do domu, w którym wszyscy okazywali im miłość, radość, żainteresowanie.  Gdy wróciły, to po tym tygodniu rozłąki ojciec nawet pogłaskał je po główkach - to też był drugi szok dla nich, że stać go było na taki gest. 
Dzięki za przypomnienie o rocznicy, nawet nie skojarzyłam. Na youtubie jest chyba jakieś jedno nagranie, jak Maria dyryguje orkiestrą w Budapeszcie. Postaram się przygotować za parę dni nową porcję przygod i odszukam, co się stało z rodzicami. Pamiętam tylko z opowieści, że dziewczynki wróciły do Polski z babcią, a matka z tych łagrów - później. Matka pisała wspomnienia i rękopis dwa lata temu chyba Marysia zabrała do Stanów. Może uda mi się dowiedzieć od spadkobiercow czegoś więcej, jak do nich dotrę. 

Extra!!! Dzięki! 

Nareszcie coś z normalnego i nadzwyczajnego /to nie sprzeczność :)/ świata. Zatem czekamy na ciąg dalszy :)

Ooo! Również EXTRA! Ciekawa byłam takich fotografii prawdziwych WOJOWNICZEK. Chociaż tatuś... idiota nędzny. Więc są raczej po mamie. Skądinąd ten tatuś musiał być z bogatego chłopstwa, skoro mógł studiować medycynę. Albo może był zdolny i fundował mu studia ksiądz lub ziemianin, gdyż takie sytuacje się zdarzały. Skąd jednak taka nienawiść do szlachty??? Zawiść = nienawiść??? No a jeżeli sponsorował go ksiądz, to facet Boga w sercu nie miał, a nawet Hipokratesa. Bo ta niedoszła aborcja... Coś strasznego. 

Jeden mój znajomy ze stajni mówił, że on by chętnie żeglował, no ale nie mógł zabrać konia na jacht :)

Roman Żaba miał m. in. córkę o imieniu Olga, więc to imię było popularne w tej rodzinie.
Czyli tak jak przypuszczałem, matka nie dała się sterroryzować i stała mocno po stronie dziewczynek. Taka postawa daje dzieciom świadomość, że z nimi wszystko ok i nie są niczemu winne. Mają wtedy  odporność psychiczną, nawet gdy doświadczają regularnej przemocy fizycznej od jednego z rodziców. Plus rodzina matki, która zdaje się też wspierała dziewczynki. Ciekawe też czy ojciec w końcu zrozumiał swój błąd i starał choć w minimalnym stopniu go naprawić?
Cieszę, że jest tak dużo informacji o dzieciństwie sióstr, bo zazwyczaj ten etap jest pomijany w biografiach, albo traktowany zdawkowo. Ludziom wydaje się, że to mało istotne, a moim zdaniem często najważniejsze, bo rzutujące na całe dorosłe życie.
Mam nadzieję, jakoś to wszystko Pani ogarnie. Z jednej strony wspomnienia matki, z drugiej ma Pani tyle informacji w głowie z rozmów z panią Krystyną. Dodatkowo ten dziennik pokładowy, książka Marii. Trzymam kciuki, żeby udało się wydać wspomnienia matki i córek, bo takich historii nie można pogrzebać. Powodzenia!

To prawda, ona nie była zadowolona z tego autora, jakoś się ze sobą męczyli, pamiętam. Dlatego, kiedy powiedziałam, że może po prostu przetłumaczyć książkę na polski, to powiedziała, że nie, że woli, żeby to ktoś od nowa napisał. To się działo, gdy dobiegała 90tki, więc już nie miała tyle werwy, przytrafiło jej się jakieś złamanie, operacja etc. I tak cud, że to wyszło. Nie wiem, czy się tym bardziej zajmę, bo mam swoje rzeczy, ale jakieś fragmenty i kolejny tekst o nich na pewno powstanie. 

Ciekawe też czy ojciec w końcu zrozumiał swój błąd i starał choć w minimalnym stopniu go naprawić?
Na razie czytam o czasach wojny - na pewno nie miał czasu na takie refleksje. Dom zamienił się w szpital polowy i on musiał leczyć i opatrywać zwożonych z frontu sowietów, potem była zmiana i wparowali Niemcy, których też ratować musiał pod lufą, a do tego jeszcze pomagał polskim partyzantom ukrywającym się po lasach.